Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach

Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach - Vicovarczyk na służbie Nilfgaardu, wnuk Gruffyda i Evivy, syn seneszela Ceallacha i Mawr, brat Aililla i Dherana. W cesarstwie nosił tytuł grafa i mimo młodego wieku służył w oddziałach do zadań specjalnych.

Historia

Miał za zadanie pojmać księżniczkę Cirillę podczas oblężenia Cintry przez wojska cesarstwa, lecz jego misja zakończyła się niepowodzeniem. Popadł w niełaskę cesarza, na skutek poniesionej klęski i paru nieopatrznie wykrzyczanych słów parę lat spędził w lochu. Dostał jednak kolejną szansę.

Po raz drugi miał spróbować pojmać Ciri podczas przewrotu na Thanedd, lecz i tym razem jego starania zakończyły się fiaskiem (to właśnie wtedy Geralt po raz pierwszy darował mu życie). Popadł wtedy w całkowitą niełaskę cesarza i był oficjalnie poszukiwany przez Nilfgaard. Do imperium wysłał go, spętanego, Isengrim Faoiltiarna, lecz przypadkowo uwolnił go wiedźmin, gdy Cahira przekazywano z rąk havekarów w ręce nilfgaardzkich żołnierzy (wtedy Geralt drugi raz darował mu życie). Cahir ruszył za wiedźminem, gdyż chciał się do niego przyłączyć w celu odnalezienia Ciri. Ostatecznie udało mu się dołączyć do drużyny Geralta, zaraz po tym jak wiedźmin uciekł z niewoli w cintryjskim obozie. Przypadkowo uczestniczył w bitwie o most na Jarudze dowodząc wraz z Geraltem częścią rejterujących oddziałów królowej Meve z Lyrii.

Raniony w głowę i trawiony gorączką Cahir wyznaje, że podobnie jak wiedźmin, miewa sny o Ciri, tyko, że w jego przypadku księżniczka występuje jako dorosła kobieta. Wtedy też Vicovarczyk przyznaje, że zakochał się w Ciri. To właśnie powodowany tym uczuciem zgodził się na odjęcie misji sprowadzenia Ciri do Nilfgaardu. Tylko w ten sposób miałby jakiekolwiek szanse na widywanie się z nią.

Zginął w potyczce z Bonhartem, podczas uwalniania Ciri z rąk Vilgefortza w cytadeli Stygga. Oddał życie broniąc ukochanej.

Dane z książek Sapkowskiego

Wygląd

Jeździec patrzy na nią. Ciri widzi błysk oczu w szparze wielkiego hełmu, ozdobionego skrzydłami drapieżnego ptaka. Widzi odblask pożaru na szerokiej klindze miecza trzymanego w nisko opuszczonej dłoni.
— Krew elfów, str. 6/7

Nie było już czarnego rycerza z Cintry. Był klęczący w kałuży krwi blady, ciemnowłosy młodzieniec o oszołomionych błękitnych oczach i ustach wykrzywionych w grymasie strachu. Czarny rycerz z Cintry padł od ciosów jej miecza, przestał istnieć (...) Nie znała go, nigdy go nie widziała. Nie obchodził jej. Nie bała się go.

— Czas pogardy, str. 186

Jeniec milczał. Skrępowany i ułożony w drewnianym pudle wyglądał jeszcze nędzniej i bezbronniej niż na Thanedd, a tam Geralt widział go na kolanach, rannego, dygoczącego ze strachu w kałuży krwi. Wyglądał też znacznie młodziej. Wiedźmin nie dawał mu więcej niż dwadzieścia pięć lat.

— Chrzest ognia, str. 61

Nilfgaardczyk, którego Jaskier ostatni raz widział w trumnie, wbił oczy w mokrą grzywę. Poeta ledwie go poznał, odzianego w kolczugę, skórzany kaftan i płaszcz, bez wątpienia zwleczone z któregoś z zabitych przy wozie havekara. Zapamiętał jednak młodą twarz, której od czasu przygody pod bukiem nie zdołał zmienić skąpo sypiący się zarost. (...)
- Jestem Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach.

— Chrzest ognia, str. 72

Różne

- Przemyśl jego propozycję, Geralt - zadrwił Jaskier. - Koniec końców, to nilfgaardzki szlachcic. Może z jego pomocą łatwiej nam będzie przedostać się do...
- Trzymaj jęzor na wodzy - przerwał mu ostro wiedźmin. - Dalejże, dobądź miecza. Nilfgaardczyku.
- Nie będę się bił. I nie jestem Nilfgaardczykiem. Pochodzę z Vicovaro, a nazywam się...

— Chrzest ognia, str. 73

Może Cię zainteresuje, że cudak w hełmie z piórami, który z Thanedd zniknął równie tajemniczo, jak się pojawił, nazywa się Cahir Mawr Dyffryn i jest synem seneszala Ceallacha. Dziwnego tego osobnika poszukujemy nie tylko my, ale, jak się okazuje, również służby Vattiera de Rideaux i ludzie tego skurwysyna...
- Pani Filippa, hem, hem, nie lubi takich słów. Napisałem: "tej kanalii".
- Niech będzie. Tej kanalii Stefana Skellena.

— Chrzest ognia, str. 32

Gdy Cahir otworzył oczy, potwór był tuż przy nim.
- nie zabijaj... - szepnął, zaprzestając prób podniesienia się ze śliskiej od krwii posadzki. Rozsieczona przez szarowłosą dziewczynę dłoń przestała boleć, zmartwiała.
- wiem kim jesteś Nilfgaardczyku - białowłosy potwór kopnął hełm z porąbanymi skrzydłami - Ścigałeś ją uparcie i długo. Ale już nigdy nie zdołasz jej skrzywdzić.
- Nie zabijaj...
- Podaj mi jeden powód. Choć jeden. Spiesz się.
- To ja... - wyszeptał Cahir - To ja wywiozłem ją wtedy z Cintry. Z pożaru... Ocaliłem ją. Uratowałem jej życie...
Gdy otworzył oczy, potwora już nie było (...)
Cahir zemdlał.

— Czas pogardy, str. 188

Ciekawostki:

"aep" w języku elfów oznacza syn lub córka,
po dowiedzeniu się, że Regis jest wampirem, Cahir (wraz z Milwą) przez pewien czas co rano, podświadomie sprawdzał czy na swojej szyi nie ma śladów ukąszeń. Przestał dopiero wtedy, gdy Regis obalił wszystkie stereotypy o wampirach,
Cahir brutalnie pobił się z Geraltem; rozdzieliła ich wtedy Milva bijąc obydwu "po równo" swoim pasem,
W trakcie rozmowy o ciąży Milvy, Cahir wyznał, że oprócz dwóch braci ma także trzy siostry,
postać Cahira w pełnej zbroi była stałym elementem koszmarów Ciri; obraz ten wrył się w pamięć księżniczki po oblężeniu Cintry. Dopiero pokonanie rycerza w walce i zobaczenie go bez hełmu wyzbyło dziewczynę z lęku przed "czarnym rycerzem",
po przegranym pojedynku z Ciri w trakcie przewrotu na Thanedd, Cahir miał problemy ze zginaniem palców ręki którą zraniła Ciri,
na zamku Stygga, przed pojedynkiem Cahira z Bonhartem, Ciri używa fortelu mającego oszukać łowcę głów, mówiąc mu, iż to właśnie Cahir jest słynnym wiedźminem;