Wiedźmińska Wiki

Przenieśliśmy się! Gamepedia połączyła siły z Fandomem, w rezultacie czego ta wiki została połączona ze swoim odpowiednikiem na Fandomie. Wiki została zarchiwizowana; prosimy czytelników oraz edytorów o przeniesienie się na połączoną wiki na Fandomie. Kliknij, aby przejść do nowej wiki.

CZYTAJ WIĘCEJ

Wiedźmińska Wiki
DeRudySoulStorm (dyskusja | edycje)
m (Wycofano edycje użytkownika 95.160.8.50 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to DiamondDove.)
Nie podano opisu zmian
Znacznik: VisualEditor
Linia 1: Linia 1:
{{Stub}}
 
[[Plik:219.3.jpg|thumb|144px|Eredin jako król Dzikiego Gonu]]
 
 
'''Eredin Bréacc Glas''' - [[elf]], dowódca konnicy. (Prawdopodobnie nieumyślny) zabójca [[Auberon Muircetach|Auberona Muircetacha]]. Niegdyś posiadał władzę nad Wrotami Światów. Przywódca oddziału, znanego jako [[Dziki Gon]], a który przez niego samego był nazywany [[Dearg Ruadhri]] (Czerwonymi jeźdźcami). [[Jednorożec|Jednorożce]] określały Eredina mianem krogulca. Wraz z lisem ([[Avallac'h]]em) dwójka tych elfów była rzeczywistymi władcami [[Aen Elle]].
 
'''Eredin Bréacc Glas''' - [[elf]], dowódca konnicy. (Prawdopodobnie nieumyślny) zabójca [[Auberon Muircetach|Auberona Muircetacha]]. Niegdyś posiadał władzę nad Wrotami Światów. Przywódca oddziału, znanego jako [[Dziki Gon]], a który przez niego samego był nazywany [[Dearg Ruadhri]] (Czerwonymi jeźdźcami). [[Jednorożec|Jednorożce]] określały Eredina mianem krogulca. Wraz z lisem ([[Avallac'h]]em) dwójka tych elfów była rzeczywistymi władcami [[Aen Elle]].
  +
  +
Wiedzmin 3 Dziki Gon
  +
  +
Eredin, po śmierci Auberona Muircetacha, do której notabene się przyczynił, objął tytuł króla Aen Elle. Król Dzikiego Gonu nie ustawał w wysiłkach, by odnaleźć Jaskółkę i wykorzystać Starszą Krew do objęcia władzy nad Ard Gaeth – Wrotami Światów. Gdy zdał sobie sprawę, że Ciri nie będzie łatwa do odnalezienia, postanowił zmusić ją do powrotu porywając Yennefer i Geralta z Wyspy Jabłoni. Fortel udał się i wkrótce Zireael przybyła na ratunek swoim opiekunom. Dziewczyna zdołała wyrwać wiedźmina z orszaku Gonu, od tej chwili jednak Czerwoni Jeźdźcy deptali jej nieustanie po piętach.
  +
  +
W końcu Ciri i pomagający jej Avallac’h spotkali się z Eredinem i jego wojownikami w lesie na Ard Skellig. W wyniku walk i rzucanych zaklęć las został doszczętnie zniszczony, a sam Avallac’h dotknięty postępującą klątwą. Ostatecznie Ciri i jej elfi towarzysz zdołali umknąć Królowi Olch i trafili do Velen. Eredin jednak nie pozostawał w tyle i szybko podjął trop dziewczyny. Ślad swoich poszukiwań oznaczał ogniem i mieczem, zrównał z ziemią chociażby wieś Wrzosowa, w której mieszkał nilfgaardzki szpieg zbierający informacje o Cirilli. Królowi Gonu udało się trafić w końcu do kryjówki Avallac’ha położonej w elfich katakumbach. W tym samym czasie śladów Ciri szukał tam Geralt z Keirą Metz. Aby unieszkodliwić Białego Wilka Eredin posłał do walki z nim jednego z swoich wojowników – Nithrala, który jednak nie przeżył starcia. Sam Krogulec wraz z swymi generałami zniknął w portalu.
  +
  +
Śladem Ciri orszak Eredina trafił do wsi Lofoten na Skellige, w której dokonał regularnej rzezi. Dziewczyna jednak ponownie mu umknęła i z pomocą Avallac’ha skryła się na Wyspie Mgieł. Tam Ciri spoczęła w letargu, z którego wybudziła się dopiero, gdy dotarł do niej Geralt. Wilk i Jaskółka szybko musieli uchodzić z wyspy, ponieważ Naglfaar Eredina już przybijał do jej brzegów. Ciri wraz z obrońcami zaszyła się w Kaer Morhen, z którymi przygotowywała się do ataku Gonu. Eredin uderzył na siedliszcze z całą siłą i mimo zaciekłej obrony przedarł się do Zireael. Dostępu do niej próbował jeszcze bronić Vesemir, który nie mógł jednak długo stawiać oporu przeciw tak licznemu przeciwnikowi. Mentor Ciri ostatecznie został zabity przed Imleritha, śmierć starca doprowadziła dziewczynę do rozpaczy, która niespodziewanie uaktywniła jej moce. Atak był tak potężny, że Dziki Gon musiał uciec z pola bitwy. Eredin nie został jednak pokonany i zbierał siły do ponownego ataku.
  +
  +
Do rozstrzygającej bitwy doszło na wyspie Undvik. Król Aen Elle przybył tam z swymi generałami i żołnierzami na Naglfaarze będąc przekonanym, że został wezwany przez sojusznika. Pomiędzy siłami Eredina, a stronnikami Ciri rozegrała się krwawa walka. Z powodu braku wsparcia ze strony Ge’elsa – namiestnika Tir ná Lia Dziki Gon poniósł porażkę. Sam Eredin zginął od miecza Geralta z Rivii.
   
 
==Dane z książek Sapkowskiego==
 
==Dane z książek Sapkowskiego==

Wersja z 08:39, 28 kwi 2018

Eredin Bréacc Glas - elf, dowódca konnicy. (Prawdopodobnie nieumyślny) zabójca Auberona Muircetacha. Niegdyś posiadał władzę nad Wrotami Światów. Przywódca oddziału, znanego jako Dziki Gon, a który przez niego samego był nazywany Dearg Ruadhri (Czerwonymi jeźdźcami). Jednorożce określały Eredina mianem krogulca. Wraz z lisem (Avallac'hem) dwójka tych elfów była rzeczywistymi władcami Aen Elle.

Wiedzmin 3 Dziki Gon

Eredin, po śmierci Auberona Muircetacha, do której notabene się przyczynił, objął tytuł króla Aen Elle. Król Dzikiego Gonu nie ustawał w wysiłkach, by odnaleźć Jaskółkę i wykorzystać Starszą Krew do objęcia władzy nad Ard Gaeth – Wrotami Światów. Gdy zdał sobie sprawę, że Ciri nie będzie łatwa do odnalezienia, postanowił zmusić ją do powrotu porywając Yennefer i Geralta z Wyspy Jabłoni. Fortel udał się i wkrótce Zireael przybyła na ratunek swoim opiekunom. Dziewczyna zdołała wyrwać wiedźmina z orszaku Gonu, od tej chwili jednak Czerwoni Jeźdźcy deptali jej nieustanie po piętach.

W końcu Ciri i pomagający jej Avallac’h spotkali się z Eredinem i jego wojownikami w lesie na Ard Skellig. W wyniku walk i rzucanych zaklęć las został doszczętnie zniszczony, a sam Avallac’h dotknięty postępującą klątwą. Ostatecznie Ciri i jej elfi towarzysz zdołali umknąć Królowi Olch i trafili do Velen. Eredin jednak nie pozostawał w tyle i szybko podjął trop dziewczyny. Ślad swoich poszukiwań oznaczał ogniem i mieczem, zrównał z ziemią chociażby wieś Wrzosowa, w której mieszkał nilfgaardzki szpieg zbierający informacje o Cirilli. Królowi Gonu udało się trafić w końcu do kryjówki Avallac’ha położonej w elfich katakumbach. W tym samym czasie śladów Ciri szukał tam Geralt z Keirą Metz. Aby unieszkodliwić Białego Wilka Eredin posłał do walki z nim jednego z swoich wojowników – Nithrala, który jednak nie przeżył starcia. Sam Krogulec wraz z swymi generałami zniknął w portalu.

Śladem Ciri orszak Eredina trafił do wsi Lofoten na Skellige, w której dokonał regularnej rzezi. Dziewczyna jednak ponownie mu umknęła i z pomocą Avallac’ha skryła się na Wyspie Mgieł. Tam Ciri spoczęła w letargu, z którego wybudziła się dopiero, gdy dotarł do niej Geralt. Wilk i Jaskółka szybko musieli uchodzić z wyspy, ponieważ Naglfaar Eredina już przybijał do jej brzegów. Ciri wraz z obrońcami zaszyła się w Kaer Morhen, z którymi przygotowywała się do ataku Gonu. Eredin uderzył na siedliszcze z całą siłą i mimo zaciekłej obrony przedarł się do Zireael. Dostępu do niej próbował jeszcze bronić Vesemir, który nie mógł jednak długo stawiać oporu przeciw tak licznemu przeciwnikowi. Mentor Ciri ostatecznie został zabity przed Imleritha, śmierć starca doprowadziła dziewczynę do rozpaczy, która niespodziewanie uaktywniła jej moce. Atak był tak potężny, że Dziki Gon musiał uciec z pola bitwy. Eredin nie został jednak pokonany i zbierał siły do ponownego ataku.

Do rozstrzygającej bitwy doszło na wyspie Undvik. Król Aen Elle przybył tam z swymi generałami i żołnierzami na Naglfaarze będąc przekonanym, że został wezwany przez sojusznika. Pomiędzy siłami Eredina, a stronnikami Ciri rozegrała się krwawa walka. Z powodu braku wsparcia ze strony Ge’elsa – namiestnika Tir ná Lia Dziki Gon poniósł porażkę. Sam Eredin zginął od miecza Geralta z Rivii.

Dane z książek Sapkowskiego

Przywódca jeźdźców, czarnowłosy elf, siedział na wielkim jak smok skarogniadym ogierze ustrojonym, jak wszystkie konie oddziału, w kropierz haftowany w smocze łuski, do tego noszącym na łbie prawdziwie demoniczny rogaty bukranion. Jak wszystkie pozostałe elfy, czarnowłosy miał pod cynobrowo-amarantowo-karmazynowym płaszczem kolczugę wykonaną z kółeczek o nieprawdopodobnie małej średnicy, dzięki czemu układała się na ciele miękko niczym wełniana dzianina.


Pani Jeziora, str. 159

Byli jednakowego wzrostu, to znaczy niezwykle wysocy. Ale twarz Avallac'ha była łagodna, a twarz czarnowłosego przywodziła na myśl drapieżnego ptaka. Jasny i czarny, pomyślała. Dobry i zły. Światło i mrok.


Pani Jeziora, str. 160