Fałszywa Ciri

Fałszywa Ciri - królowa Cintry i cesarzowa Nilfgaardu, niezwykle podobna do Cirilli z Cintry dziewczyna, pochodząca z Brugge. Została odkryta przez Codringhera, który zaproponował Geraltowi podsadzenie jej agentom Królestw Północnych w celu ochrony prawdziwej Ciri. Gdy Schirrú zamordował Codringhera, poinformował Vilgefortza o jej istnieniu, a następnie razem z Rience'em ją porwał. Vilgefortz przemocą wyuczył dziewczynę roli Ciri. Po puczu na Thanedd i wybuchu II Wojny Północnej dziewczyna została wysłana cesarzowi Nilfgaardu Emhyrowi var Emreis, który jednak poznał się na oszustwie. Nie kazał jej jednak zabić, tylko odesłał pod opiekę hrabiny Stelli Congreve, do zamku Darn Rowan, stolicy prowincji Rowan. Gdy rozeszła się wieść (szeroko głoszona przez nilfgaardzkich wysłanników) że Cirilla żyje i dostała azyl w Nilfgaardzie, Cintryjczycy masowo dezerterowali i dołączali do armii cesarskiej. Sam marszałek Vissegerd, choć na początk potępiał dezerterów, objął dowództwo nad Cintryjczykami walczącymi w barwach nilfgaardzkich i wspomógł Menno Coehoorn'a podczas Bitwy pod Brenną.

Gdy Emhyr puścił wolno prawdziwą Ciri, zamierzał odesłać "Cirillę" do jej domu. Nie chciała jednak ujawnić swej prawdziwej tożsamości, twierdząc, że całe jej życie było okropne i dopiero chwile spędzone w Darn Rowan były czymś więcej. Emyr zakochał się w niej podczas spaceru po ogrodach w Darn Rowan. Niedługo potem, po Pokoju Cintryjskim, w mieście Cintra wzięli huczny ślub, a Cintra oficjlnie została przyłączona do Cesarstwa. Inne tereny zdobyte podczas Wojen Północnych, oprócz Dol Angra, z powrotem przeszły we władanie królów północy.

Galeria

Gwint

• 

Dane z książek Sapkowskiego

Zaś u boku hrabiny szła właścicielka wszystkich wymienionych przed momentem imponujących tytułów. Szczupła, jasnowłosa, niezwykle blada, lekko zgarbiona, w długiej błękitnej sukience. W sukience, w której najwy­raźniej czuła się nieswojo i źle.
(...)Nieładna i chuderlawa, pomyślała hrabina, zbliżając się do tronu. Niezgrabna, a do tego wszystkiego mało roz­garnięta. Ale zrobię z niej piękność. Zrobię z niej królową, Emhyr, tak jak rozkazałeś.

— Czas pogardy, str. 238