Julia Abatemarco - zwana Słodką Trzpiotką, kondotierka, była zamknięta w więzieniu w Kovirze, wypuszczona przez Esterada Thyssena, jako jeden z "psotnych kotów". Wyruszyła do Redanii i została kondotierką. Brała udział min. w bitwie pod Brenną. Po zakończeniu działań wojennych została poproszona o rękę przez Adama Pangratta.
Dane z książek Sapkowskiego
Kobieta na karym ogierze, w zbroi, z rozwianymi włosami, z twarzą pokrytą cętkami krwi.
— Pani Jeziora, str. 299
-Julia?
-Słucham, Adieu.
-Wyjdź za mnie. Zostań moją żoną.
Słodka Trzpiotka długo nie odpowiadała, dochodząc do siebie po zaskoczeniu. Tłum wiwatował.
Hierarcha Novigradu, spocony łapiący powietrze jak wielki tłusty sum, błogosławił z trybuny mieszczan i defiladę, miasto i świat.
-Przecież ty jesteś żonaty, Adamie Pangratt!
-Jestem w separacji.Rozwiodę się.
Julia Abatemarco nie odpowiedziała. Odwróciła głowę. Zaskoczona. Speszona. I bardzo szczęśliwa. Nie wiedzieć czemu.
— Pani Jeziora, str. 426
Po sześćdziesięciu pięciu latach, pytana o tamten dzień, o brenneńskie pole, o czworobok idący ku Złotemu Stawowi po trupach przyjaciół i wrogów, staruszka uśmiecha się, jeszcze bardziej marszcząc pomarszczoną i ciemną jak suszona śliwka twarz. Zniecierpliwiona-a może tylko udająca zniecierpliwioną-machała drżącą, kościstą, monstrualnie powykręcaną przez artretyzm dłonią.
-W żaden sposób-mamrotała-żadna ze stron nie mogła osiągnąć przewagi. Myśmy byli w środku. W okrążeniu. Oni na zewnątrz. I po prostu zabijaliśmy się nawzajem. Oni nas, my ich...Khe-khe-khh...Oni nas, my ich...
Staruszka z trudem opanowała tak kaszlu.Ci ze słuchaczy, którzy byli bliżej, zobaczyli na jej policzku łzę, z trudem torującą sobie drogę wśród zmarszczek i starych szram.
-Byli równie mężni jak my-mamrotała babuleńka,ta, która niegdyś była Julią Abatemarco, Słodką Trzpiotką z Wolnej Kompanii Kondotierskiej,-Khh-khe...Byliśmy jednakowo mężni, my i oni.
Staruszka zamilkła. Na długo. Słuchacze nie ponaglali jej, widząc, jak uśmiecha się do wspomnień. Do chwały. Do majaczących w mgle niepamięci twarzy tych, którzy chwalebnie polegli. Do twarzy tych, którzy chwalebnie przeżyli. Po to, by później podle zabiły ich wódka, narkotyki i gruźlica.
-Byliśmy jednakowo mężni-dokończyła Julia Abatemarco.-Żadna ze stron nie miała sił, być mężną bardziej. Ale my...My zdołaliśmy być mężni o minutę dłużej.
— Pani Jeziora, str. 305