Panna Polna (St. Dana Méadbh, przez prastarych uproszczone do Danamebi, w krasnoludzkim Bloëmenmagde, znana także jako Żywia lub Królowa Pól) – przedwieczny duch przyrody.
Opis[]
Panna Polna ukazywała się od maja do października, ale najczęściej na początku sierpnia, w święto Lammas.
Miała jasne włosy, miała na całym ciele kwiaty. Przyciągała wszystkie istoty żywe, niezależnie od tego, czy to zwierzę czy roślina. Gdziekolwiek stanęła, ziemia kwitnęła i rodziła. Ludzieskładali jej ofiary w nadziei, że odwiedzi ich Panna. Porozumiewała się telepatią.
Krążyła legenda mówiąca, że Żywia osiądzie wśród jednego ludu, które wybije się ponad wszystkie, lecz została ona odrzucona przez mędrców, ponieważ według podań Królowa kocha równo wszystko, co rośnie i żyje. Sama była wieczna.
W Dolnej Posadzie dziewczyna imieniem Lille była Żywią.
Dane z książek Sapkowskiego[]
Ujrzeć ją można letnim czasem, od dni Maju i Czerwia aż po dni Paździerza, ale najczęściej zdaża się to we Święto Sierpu, które prastarzy zwali"Lammas". objawia się ona jako Panna jasnowłosa, we kwiatach cała,a wszystko, co żywie, pociąga za nią i lgnie do niej, zajedno, zielę czy zwierz. Dlatego i imię jej jest Żywia. Prastarzy zwą ją "Danamebi" (Dana Méadbh, Panna Polna) i czczą ją wielce. Nawet Brodaci, chociaż we wnętrzu gór, nie wśród pól mieszkają, szanują ją i imionują "Bloëmenmagde". Kędy Żywia stąpnie, ziemia kwitnie i rodzi, i bujnie lęgnie się wszelaki stwór, taka jej moc. Ludy wszystkie ofiary jej składają z urodzaju, w nadziei płonnej, że ich, nie cudzą dziedzinę Żywia odwiedzi. Bo mówią też, że kiedyś na koniec osiądzie Żywia wśród tego ludu, który się nad inne wybije, ale są to, ot, babskie baje. Bo prawie mędrcy powiadają, że Żywia ziemię jeno kocha i to, co rośnie na niej i żyje, jednako, bez różnicy, płonka to najmniejsza czy robak najlichszy, a ludy wszelkie dla niej nie więcej znaczą niźli owa najchudsza płonka, bo przecie i tak przeminą kiedyś, a nowe po nich, inne przyjdą plemiona. A Żywia wieczną jest, była i będzie, zawsze, po koniec wieków.
— Ostatnie życzenie, str.
Przez porastające polanę trawy szła - nie szła - płynęła ku nim Królowa, promienna, złotowłosa, płomiennooka, zachwycająca Królowa Pól udekorowana girlandami z kwiatów, kłosów, pęków ziół. U jej lewego boku dreptał na sztywnych nogach jelonek, u prawego szeleścił wielki jeż.
— Ostatnie życzenie, str.
