Wiedźmińska Wiki

Przenieśliśmy się! Gamepedia połączyła siły z Fandomem, w rezultacie czego ta wiki została połączona ze swoim odpowiednikiem na Fandomie. Wiki została zarchiwizowana; prosimy czytelników oraz edytorów o przeniesienie się na połączoną wiki na Fandomie. Kliknij, aby przejść do nowej wiki.

CZYTAJ WIĘCEJ

Wiedźmińska Wiki
Królestwo Temerii
Stolica Wyzima
Ustrój polityczny Monarchia
Zależne od Nilfgaardu (od 1276)
Jednostka monetarna Oren temerski
Język urzędowy Język Wspólny
Herb Aktualny herb Temerii
czarna tarcza srebrnymi liliami usiana
(obowiązujący od czasów króla Cedrica)
Flaga

Flaga Temerii
Królestwo Temerii
czarny proporzec usiany srebrnymi liliami

Herby historyczne
Historyczny herb Temerii
dawny herb władców
w tarczy ściętej w polu górnym złotym lew czarny kroczący, pole dolne czarne bez znaku
Historyczny herb Temerii
dawny herb następców tronu
królewscy synowie pierworodni odmienionego używali (...) do tarczy dodawali trzecie pole czarne, w którym trzy lilie widniały srebrne
Historyczny herb Temerii
poprzedni herb
Goidemar (...) tak herb królestwa ustalił: w polu czarnym trzy lilie srebrne przepasane

Temeria - zwana przez niektórych Perłą Północy, wschodzi w skład Królestw Nordlingów. W jej herbie widnieje czarna tarcza usłana srebrnymi liliami. Kraj leży na południowym brzegu Pontaru, którego nurtem przebiega jego północna granica z Redanią i Kaedwen. Na zachodzie Temeria posiada linię brzegową Wielkiego Morza oraz sąsiaduje z Brokilonem, Verden, Cidaris i Kerackiem. Od położonego na wschodzie królestwa Aedirn Temerię oddziela łańcuch górski Mahakam. Do I Wojny Północnej Temeria na południu graniczyła z lennikami Cintry: Brugge i Sodden. Po pokoju cintryjskim państwa te dostały się pod zwierzchnictwo Temerii.

Krainy i Księstwa[]

Główne Wiasta i Warownie[]

Obiekty Naturalne[]

Temerczycy[]

Królowie , Władcy Temerii[]

Inni Mieszkańcy[]

Historia[]

Pierwsi królowie[]

Królestwo powstało w VIII wieku, zapewne niedługo po pierwszym lądowaniu ludzi u brzegów Kontynentu. Kolejni władcy powiększali terytorium kraju, wydzierając coraz to następne ziemie Starszym Rasom, bądź potworom. Założycielem i pierwszym królem Temerii był legendarny Dezmod, który do dziś obecny jest w świadomości mieszkańców Północy jako bohater licznych powiedzeń, anegdot i przysłów. Po nim panował jego syn - Geddes, a następnie wnuk Gardic, na których temat nie ma jednak zbyt wielu pewnych informacji. Wiadomo, że Gardic na starość zniedołężniał na tyle, że faktyczną władzę w królestwie przejął jego potomek - Goidemar.

Okres rządów tego króla zbiegł się z wybuchem rebelii Falki Krwawej. Początkowo wymierzona przeciw jej ojcu Vridankowi - królowi Redanii, szybko przeniosła się na pozostałe rejony Północy, w tym na Temerię. Powstanie zostało ugaszone przez Goidemara właśnie, który rozbił siły Falki, a ją samą pojmał i spalił na stosie. Goidemar na pamiątkę zwycięskiej kampanii wojennej zmienił doczesny herb królestwa, w którym dotąd widniał kroczący lew. Od tego momentu Temeria sygnowała się trzema srebrnymi liliami na czarnym polu. Ostateczny herb Temerii ustalił następca pogromcy Falki – Cedric, który całą czarną tarczę srebrnymi liliami usiał.

Kolejny władca - Griffin, zreformował szkolnictwo, ustalając trzyletnie, bezpłatne infimy, które dotąd bywają nazywane grifinkami. Król postanowił także uwolnić sferę polityczną od wpływów wszelkich kapłanów i świątyń. Ponieważ nie wszystkim duchownym było to w smak, Griffin posłał kilku z nich na szafot, czym miał zarobić sobie na zemstę bogów i rychłą śmierć. Griffin zmarł w wieku 41 lat na zawał serca.

Z racji, że Griffin nie doczekał się syna, rządy po nim objęła córka - Bienvenu La Louve. Charakter królowej najlepiej podsumowuje jej przydomek Wilczycy oraz fakt, że dla przyszłej królowej Cintry Calanthe była wzorem do naśladowania. Bienvenu znana była z ogromnych wymagań łóżkowych swych partnerów. Właśnie z tego powodu jej pierwsze małżeństwo z diukiem Ellander - Ragbardem skończyło się przedwcześnie. Drugim księciem małżonkiem został Hugo z Rivii, który mimo, że swego poprzednika w kluczowej kwestii przewyższał, to zaspokojenie żądzy królowej kosztowało go wiele sił. Ostatecznie jednak zdołał zapewnić Bienvenu syna - Medella. Hugo zmarł z wyczerpania próbując dać żonie drugiego potomka, przez co gmin szybko zaczął układać nieprzystojne piosenki o „księciu zajeżdżonym na śmierć”. Było to zapewne przyczyną niechęci przyszłych królów Temerii do wspominania o swym rivijskim przodku.

Medell wstąpił na tron po śmierci swojej matki, a jego panowanie oceniane było jako marne. Wdał się w konflikt z  królem Aedirn, Virfurilem, w wyniku którego Temeria straciła duże połacie terenu w Dolnie Pontaru wraz z twierdzą Hagge. Po tej przegranej pozycja królestwa znacznie osłabła. Medell był żonaty z Sancią z Sodden, córką księcia Sodden Gutrama. Razem z nią miał dwoje dzieci - Addę i Foltesta, który po śmierci ojca w 1238 roku przejął władzę.

Rządy Foltesta[]

Foltest zaczął swe rządy od skandalu, który wywołał, spładzając z własną siostrą bękarta. Zarówno jednak Adda Temerska, jak i jej córka - Adda Biała, zmarły przy porodzie, czym u samego króla wywołały ogromną boleść, a u większości jego dworu - ulgę. Po siedmiu latach okazało się jednak, że pogrzebana córka w wyniku klątwy wyrosła na strzygę, która zaczęła urządzać polowania na terenie zamku. W 1252 roku atakom kres położył wiedźmin Geralt z Rivii, który ściągnął z Addy klątwę i przywrócił jej ludzką postać.

Za panowania Foltesta pozycja Temerii na arenie  międzynarodowej znacznie się umocniła. Gdy w 1263 roku wojska cesarskie przeprowadziły inwazję na Cintrę, Foltest przystąpił do koalicji władców Północy licząc na to, że wspólnymi siłami powstrzymają zwycięski pochód Nilfgaardczyków. Zgromadzone armie stoczyły bitwę o Wzgórze soddeńskie, podczas której siły Emhyra var Emreisa zostały rozbite i zmuszone do ucieczki. Po zawarciu pokoju w 1264 r. Foltest został obranym władcą Górnego Sodden, po czym zhołdował sobie Brugge, które szukało protektoratu z obawy przed kolejną wojną z Nilfgaardem. Temerię, podobnie jak pozostałe kraje Nordligów, zaczęły nękać jednak podżegane przez Emhyra var Emreisa komanda Scoia’tael walczące o utworzenie własnego państwa elfów. Oprócz tego państwo zmagało się z gospodarczą ekspansją nilfgaardzkich manufaktur, które zalewały sąsiednie kraje tanimi produktami.

Już w 1267 roku wybuchła kolejna wojna z Nilfgaardem. Wojska cesarza błyskawicznie podbiły królestwo Lyrii i Rivii oraz Aedirn zdobywając kluczowe zamki i umocnienia. Mimo podpisanego z królem Foltestem rozejmu pod butem nilfgaardzkich wojsk szybko znalazły się również podległe Temerii Górne Sodden i Brugge. Zwycięski marsz Nilfgaardczyków na krótki czas przerwała jednak zima, podczas której to agresor czynił przygotowania do potężnej ofensywy. Wraz z stopnieniem pierwszych śniegów, wojska cesarskie uderzyły wielką siłą na Temerię.  Połączone siły Nordlingów zatrzymały je jednak w największej w całej kampanii bitwie pod Brenną w 1268 r. Porażka Nilfgaardu stanowiła punkt zwrotny w całej wojnie, wojska Królestw Północy ruszyły z kontrofensywą depcząc Czarnym po piętach i zmuszając ich do wycofania się za Jarugę. Dzięki kończącemu wojnę pokojowi cintryjskiemu z 1268 roku Nilfgaard musiał uznać swą porażkę, a  Temeria objęła we władanie całe Sodden, Angren oraz Zarzecze.

Po zażegnaniu wojny Foltest musiał skupić się na odbudowie kraju. Zniszczeniom uległy liczne wsie, miasta oraz zamki, ogromne straty odnotowano także wśród ludności cywilnej. Oprócz tego po traktach grasowały wciąż komanda Wiewiórek, które nie chciały pogodzić się z założeniami podpisanych traktatów, wedle których wszystkie państwa (włącznie z elfim Dol Blathanna) uznawały ich za bandytów. W międzyczasie wybuchła także epidemia Czerwonej Śmierci, zwanej także Plagą Catriony - gorączki krwotocznej, która rozpowszechniła się na wszystkie krainy Północy zbierając obfite żniwo śmieci. By zażegnać kryzys Foltest postanowił sprowadzić na swe ziemie Zakon Płonącej Róży. Licznymi nadaniami kupił sobie ich pomoc w zwalczaniu terroryzmu oraz plagi potworów.

W 1271 roku Foltest w wyniku konfliktu aedirnsko-kaedweńskiego o Dolną Marchię odzyskał utracone przez swego ojca ziemie w Dolinie Pontaru. Dwa lata później przeciw władzy Foltesta zawiązał się spisek, za którym stał  Wielki Mistrz Zakonu Płonącej Róży - Jakub de Aldersberg, który urósł do rangi jednego z najbardziej potężnych ludzi w królestwie. W celu objęcia rządów nad Temerią, de Aldersberg postanowił wykorzystać wpływy organizacji przestępczej o nazwie Salamandra, kierowanej przez maga-renegata Azara Javeda. Podczas nieobecności króla Zakon zdobywał powoli władzę w Wyzimie dzięki podrabianym przez Addę Białą edyktom. Celowa eskalacja prześladowań nieludzi prowadzona przez Zakon doprowadziła do wybuchu zamieszek w stolicy w sierpniu 1273 roku. Przy pomocy redańskich żołnierzy Radowida V oraz wiedźmina Geralta z Rivii walki w stolicy Temerii pomiędzy zakonnikami, a Scoia’tael zostały krwawo stłumione, a sam Wielki Mistrz zabity. W podzięce za pomoc oraz z powodu zagrożenia wygaśnięcia dynastii, Foltest zgodził się na mariaż swej córki Addy Białej z królem Radowidem V, co miało w przyszłości związać oba kraje unią personalną. Krótko po wygaszeniu buntu, na życie króla Foltesta zamachnął się nieznany skrytobójca, który został jednak w porę powstrzymany przez miecz Geralta z Rivii.

Wiosną następnego roku król ciągnął z wojskiem ku twierdzy zbuntowanej baronowej La Vallete, która pod presją baronów ogłosiła niezależność od Temerii, gdy Foltest wyparł się ojcostwa jej dwóch najmłodszych dzieci - Bussy’ego i Anais. Choć oblężenie zamku zakończyło się sukcesem, królowi Temerii nie było dane długo się nim cieszyć. W samotni, gdzie przebywały jego nieślubne dzieci, został zamordowany przez pracującego na zlecenie Emhyra var Emreisa wiedźmina - Letho z Gulety.

Śmierć króla zapoczątkowała okres bezkrólewia, które przyczyniło się do osłabienia królestwa. Funkcję interrexa objął dotychczasowy konetabl Jan Natalis, który z trudem opanował szarpiącą kraj kłótnię baronów o koronę Temerii, w której przodowali Ravanem Kimbolt i Lyjus Maravel. Sytuację wykorzystał Nilfgaard, kiedy w 1274 r. rozpoczął trzecią inwazję na Królestwa Północy. Wojska temerskie pod wodzą Jana Natalisa zostały szybko rozbite pozwalając na zajęcie cesarskim większości kraju.  Żołnierze, którzy przeżyli i nie zdezerterowali dołączyli do Vernona Roche’a - byłego dowódcy Niebieskich Pasów, który zorganizował na terenie Velen oddział partyzantów.

Władza i Wojsko[]

W Temerii, podobnie jak w większości państw Kontynentu, panuje feudalizm. Władza znajduje się w rękach króla, którego tytuł od lat dziedziczony jest przez członków dynastii temerskiej wywodzącej się od legendarnego Dezmoda. Rządy głowy królestwa nie są jednak absolutne, król musi się liczyć z uprzywilejowaną warstwą rządzącą, na którą składają się baronowie. W czasie rządów Foltesta król Temerii nosił także tytuł księcia Sodden, zwierzchnika Pontarii, pana Mahakamu oraz seniora i protektora Brugge, Angrenu, Zarzecza i Ellander. Nie wszędzie król rządził jednak bezpośrednio. W Ellander władzę w imieniu króla sprawował diuk Hereward, a w Brugge król Venzlav.

Pieczę nad wojskowością piastuje konetabl, który na czas bezkrólewia przejmuje rządy w kraju. Podczas Wojen Północnych tytuł ten nosił Jan Natalis. Armia Temerii podczas wybuchu II Wojny Północnej liczyła dwadzieścia pięć tysięcy słabo wyszkolonych rekrutów. Pod koniec wojny liczba ta urosła do czterdziestu pięciu tysięcy weteranów. Na czas wojny uformował się także Ochotniczy Huf Mahakamski składający się zaprawionych w boju krasnoludów dowodzonych przez Barclaya Elsa.

Z wiadomych przyczyn niewiele można powiedzieć o pracy temerskiego wywiadu. Potwierdzoną informacją jest jednak fakt, że podczas rządów króla Foltesta na czele tej instytucji stał Bernard „Talar” Dukat, działający incognito jak paser w Wyzimie Klasztornej. Znacznie więcej wiadomo o działalności Niebieskich Pasów - osławionego oddziału do zadań specjalnych, którym dowodził oficer Temerskich Służb Specjalnych - Vernon Roche. Ich szeregi zasilały rębajły, specjaliści od długich przesłuchań i bezszelestni zwiadowcy – wszyscy gotowi skoczyć w ogień za swym kapitanem. Głównym zadaniem Niebieskich Pasów swego czasu było tropienie i wybijanie komand Scoia’tael, czym zapracowali sobie na strach i nienawiść u Starszych Ras.

Gospodarka[]

Temeria położona jest w zachodniej części Kontynentu, rozciągając się od Pontaru na północy po Jarugę na południu stanowi jedno z większych Królestw Nordlingów. Na odcinku Pontaru rozciągają się kraina Doliny Pontaru oraz Pontaria - południowa część dawnej Emblonii. Królestwo od zachodu posiada dostęp do Wielkiego Morza oraz graniczy z Cidaris, Kerackiem, Verden oraz Brokilonem - enklawą driad. Nad wschodnią częścią kraju, w sąsiedztwie księstwa Ellander, góruje pasmo Mahakam, w którym zalegają spore pokłady węgla, rud metali oraz kamieni szlachetnych. W swych kopalniach i hutach wykorzystują je żyjące w Mahakamie krasnoludy i gnomy, które cieszą się sporą dozą autonomii od królestwa.

W Mahakamie ma swoje źródło rzeka Ismena, która przepływając przez Wyzimę uchodzi do Pontaru. Przez południową rubież Temerii, składająca się z Sodden, Brugge, Angrenu oraz Zarzecza, przepływa jedna z większych rzek Kontynentu - Jaruga. Na odcinku temerskim zasilana jest takimi dopływami jak Wstążka, Chotla, Ina, czy Trava.  Być może właśnie gęstej sieci rzecznej region ten zawdzięcza rozległe bagna, jak choćby Miechunowe oraz Zwilgłe Uroczyska. Teren Zarzecza i Angrenu jest na wskroś dziki i niedostępny przez rosnące tam olbrzymie bory, wśród których należy wymienić m.in. Miechuńskie Lasy i Caed Dhu, gdzie niegdyś znajdował się krąg druidzki.

Stolicą i największym miastem Temerii jest położona nad Jeziorem Wyzimskim Wyzima. Metropolia podzielona jest na cztery duże dzielnice, które różnią się od siebie pod względem zabudowy, zamożności oraz zamieszkującej je społeczności. Najstarszą częścią miasta, znajdującą się po drugiej stronie jeziora jest Stara Wyzima. Przeważają w niej drewniane zabudowania będące pamiątką po dawnych czasach. Obecnie dzielnica ta pełni funkcję getta dla nieludzi. W południowo-zachodniej części stolicy mieści się Wyzima Klasztorna - dzielnica biedoty, nieludzi i przestępców, w którą nie warto się zapuszczać bez broni, bądź odpowiedniej ochrony. Na wschód od niej usytuowana jest tętniąca życiem dzielnica Handlowa z brukowanymi ulicami i murowanymi domami. Zamieszkiwana jest przez co zamożniejszych obywateli, a więc przedstawicieli szlachty oraz bogatego mieszczaństwa. Działalność rozwijają tam liczne zakłady rzemieślnicze, sklepy, kramy oraz banki. Północną dzielnicę stanowi Wyzima Zamkowa, w której mieści się siedziba króla oraz domy co ważniejszych dygnitarzy państwowych.

Na południu kraju, na dwieście mil od Wyzimy, leży drugi pod względem wielkości Maribor. Ważną pozycję w królestwie zajmuje także nadmorskie Gors Velen, w pobliżu którego znajduje się wyspa Thanned będąca własnością czarodziejów.

Mieszkańcy, wierzenia i tradycje[]

Kultura Temerczyków nie odbiega w wielkim stopniu od reszty mieszkańców Północy, z czasem zdołała jednak rozwinąć własne, charakterystyczne dla siebie cechy. Wedle dość powszechnej opinii mieszkańcy Temerii są z reguły ludźmi gościnnymi, religijnymi i przywiązanymi do tradycji. Nie da się jednak ukryć ich negatywnego nastawienia do Starszych Ras, które zostały sprowadzone do podrzędnej roli w społeczeństwie, co najczęściej objawia się w miastach, zbudowanych bądź co bądź na elfich fundamentach. Często żyją oni w odizolowanych od ludzi gettach oraz zmuszani są do płacenia specjalnych podatków. Oprócz tego padają ofiarami szykan, represji, a nawet pogromów. Prześladowania znacznie nasiliły się po powstaniu bojówek Scoia’tael podczas I Wojny z Nilfgaardem. W najgorszej sytuacji znajdują się elfy, które w przeciwieństwie do krasnoludów, czy niziołków mają spore trudności z asymilacją z ludźmi, co wiąże się poniekąd z ich dumnymi nad wyraz postawami. W lepszej kondycji mają się krasnoludy i gnomy, które posiadają własną enklawę w masywie Mahakam, która choć oficjalnie znajduje się pod panowaniem króla Foltesta, to ten chcąc dbać o regularne dostawy żelaza i broni musi liczyć się z ich zdaniem.

Jak już to zostało wspomniane, Temerczycy to naród bogobojny, który wyjątkowym kultem otacza Melitele – bogini natury, płodności i urodzaju. Największym uwielbieniem darzą ją więc prości rolnicy, leśnicy, a także wszelkie kobiety, które zabiegają do niej o szczęśliwie zakończony poród. O popularności Melitele świadczą jej liczne świątynie, jak choćby ta prowadzona przez główną kapłankę Nenneke w Ellander, która cieszy się zasłużoną sławą. W jej murach młode dziewczęta szkolone są na przyszłe wieszczki, uzdrowicielki, zielarki, położne oraz guwernantki. W przeciwieństwie do duszpasterzy Wiecznego Ognia, kapłanki Melitele odznaczają się sporą dozą tolerancji, choćby do spraw magii.

Oprócz wiary w Melitele, w życiu religijnym Temerczyków ważną rolę odgrywają także zawarte w Dobrej Księdze nauki proroka Lebiody. Te dwie wyznania pokojowo ze sobą koegzystują, czego najlepszym dowodem może być na to Szpital Lebiody w Wyzmie Klasztornej, który powstał w dawnej świątyni Melitele. Co więcej, lwia część pracujących tam sanitariuszek wysławia imię Wszechmatki. Spore grono wiernych zrzesza zapewne także kult Wiecznego Ognia, który jest ostoją konserwatyzmu na Północy.

Ponadto po różnych, oddalonych od większych miast zakątkach kraju czci się również bóstwa, o których świat zdawał się zapomnieć. W puszczy położonej nad Pontarem faktorii Flotsam można znaleźć posągi Vejopatisa, z kolei na bagnach znajdujących po drugiej stronie Jeziora Wyzimskiego funkcjonuje kult Wodnych Panów, którymi w rzeczywistości byli vodyanoi. Mieszkańcy Velen wierzą natomiast w istnienie Pań Lasu, które trzymają pieczę nad ich zalesioną, bagnistą krainą.

Gospodarka i ekonomia[]

Podstawą gospodarki Temerii jest rolnictwo, którym zajmuje się liczna warstwa chłopska. Szczególnie dobre warunki ku temu zajęciu panują w położonej na północy Pontarii, gdzie wykształciły się niezwykle urodzajne mady. Ważną gałęzią jest również przemysł, którego serce znajduje się w częściowo autonomicznym Mahakamie. W wydrążonych pod górami kopalniach krasnoludy wydobywają cenne kruszce, metale szlachetne oraz żelazo, które eksportują na cały Kontynent. Część wydobytego żelaza trafia dalej do zaawansowanych technologicznie hut i zakładów metalurgicznych, gdzie krasnoludy wespół z gnonami wyrabiają najlepszy na świecie oręż. Po pokoju cintryjskim, gdy pod panowanie Temerii trafiła niezwykle gęsto zalesiona kraina Angrenu, państwo zaczęło też czerpać spore zyski z eksportu drewna.

Na terenie królestwa funkcjonuje także rozwinięta sieć banków, w większości prowadzonych przez krasnoludy, jak chociażby bank Vivaldich w Wyzimie, czy bank Molnara mający w siedzibę w Gors Velen. Samo Gors Velen swoją zamożność zawdzięcza w dużym stopniu czarodziejom, którzy znacznie podwyższyli dochody miasta zakładając na wyspie Thanned akademię dla czarodziejek - Aretuzę. Oprócz tego w większych miastach znajdują ważne ośrodki handlowe i przemysłowe. Obowiązującą walutą jest oren temerski (równy stu groszom temerskim), który odznacza się jednak dość słabym kursem - w ok. 1250 roku jedna korona novigradzka była warta sześć i pół orena.

Dane z książek Sapkowskiego[]

Siły zbrojne:

Środek królewskiego ugrupowania stał wedle wzgórza, które Szubieniczym potem nazwano. Tam, na wzgórzu, stali z pocztem król Foltest i konetabl Jan Natalis, z wysokości na całe bitewne pole prospekt mając. Tu główne siły wojsk naszych zgrupowane były - dwanaście tysięcy dzielnych temerskich i redańskich infanterzystów w cztery wielkie uformowanych czworoboki, dziesięcioma chorągwiami jazdy ochranianych, stpkacych aż po północny skraj stawu, przez okoliczną ludność Złotym mianowanego. Miało zaś środkowe ugrupowanie w drugiej linii huf rezerwowy - trzy tysiące wyzimskiej i mariborskiej piechoty, nad którą wojewoda Bronibor sprawował komendę.


Pani Jeziora, str. 285

Lokalizacja:

Przeszliśmy brodem rzekę Travę, jużeśmy w Miechuńskich Lasach. To już nie Temeria, a Sodden, przespaliście granicę.


Miecz przeznaczenia, str. ??

Granica pomiędzy Redanią a Temerią przebiega środkiem nurtu Pontaru.


Krew elfów, str. 169

Inne:

Vizimir wymógł na Novigradzie wprowadzenie prawa składu. Foltest z Temerii odpowiedział retorsyjnym, bezwzględnym prawem składu w Wyzimie i Gors Velen. Mocno ugodził tym redańskich kupców, więc Vizimir zaostrzył cła na temerskie wyroby. Chroni redańską gospodarkę. Temeria zalewana jest tanimi towarami pochodzącymi z nilfgaardzkich manufaktur. Dlatego celnicy są tacy gorliwi. Gdyby nilfgaardzkie towary w nadmiarze przedostały się przez granicę, gospodarka Redanii mogłaby runąć. Redania prawie nie ma manufaktur, a rzemieślnicy nie wytrzymaliby konkurencji.


Krew elfów, str. 169

pod Hagge niespełna 40 lat temu Virfuril pobił wojska Medella, umacniając swoją władzę w Dolinie Pontar i ustalając dzisiejsze granice między Aedirn i Temerią


Krew elfów, str. 213-214

uciekinierzy z Aedirn do Temerii i Redanii ciągnęli Doliną Pontar i przełęczami Mahakamu


Czas pogardy, str. 213

tania kora dębowa; druidzi z poparciem driad zażądali zaprzestania niszczenia dębów pod groźbą plagi szarańczy i szczurów; król ma słabość do driad


Miecz przeznaczenia, str. 163-164

Nilfgaard zdobywa towarem i złotem to, czego nie zdobył orężem; Temeria nie broni się, Foltest nie wprowadził blokady południowych granic - towar idzie przez Mahakam, przez Brugge, przez Verden, przez porty w Cidaris


Krew elfów, str. 170

Foltest wypędził wszystkich czarodziejów z Temerii


Czas pogardy, str. 225

Gry[]

Wiedźmin[]

Temeria

Temeria - Temerię zamieszkują nie tylko ludzie, ale również krasnoludy, elfy, gnomy i driady. Po wyniszczającej wojnie z Nilfgaardem wiele terenów przeżywa prawdziwy najazd wszelkiej maści potworów, które wcześniej nie stanowiły poważnego zagrożenia, na drogach zaś grasują banici i zwyczajni zbóje. W związku z tym profesja wiedźmina stała się znowu niezbędna, choć ludzie odnoszą się do tych wojowników z dużą rezerwą, nazywając ich mutantami lub odmieńcami. Przed wojną nie było tak, Temeria to był ułożony kraj, jednak wielka wojna to zmieniła.

Królestwo Temerii ma w herbie srebrne lilie na czarnym polu. Ten potężny kraj w ostatnich latach jeszcze zyskał na znaczeniu pod mądrymi rządami króla Foltesta. Przez rzekę Pontar graniczy z Redanią, na południu i wschodzie ciągną się natomiast masywy górskie (w tym ostoja krasnoludów i gnomów, Mahakam), za którymi leżą kraje Lyria i Aedirn. Stolicą Temerii jest położona nad Jeziorem Wyzimskim Wyzima, a drugim co do wielkości miastem jest Maribor. Temeria bije własną monetę - orena. Najbardziej rozpowszechnione religie to kult Melitele oraz wiara w Wieczny Ogień. Główną siedzibę i wiele komandorii ma w Temerii Zakon Płonącej Róży, jak również wojsko temerskie.

Wiedźmin 2: Zabójcy Królów[]

Król Foltest chcąc odzyskać swoje nieślubne dzieci ruszył z wojskiem na zamek La Valette. Fortyfikację udaje się sforsować lecz niestety Foltest ginie z rąk tajemniczego królobójcy

To dramatyczne wydarzenia sprawia, że Temeria została bezkrólewiem, a arystokratyczne rody rozpoczęły walkę o tron. Głównymi kandydatami byli hrabia Maravel i baron Kimbolt. Osłabiona oraz stojąca na skraju wojny domowej Temeria może stać się niepodległym państwem, rozbita na dzielnice lub zostać przyłączona do Redanii.

Wszystko zależy od małej dziewczynki imieniem Anais która jest jedyną osobą w której żyłach płynie królewska krew/ Adda nie żyje.

Jeśli Anais nie zostanie uratowana to królestwo zostanie rozebrane przez Redanię i Keadwen lub podzieli się na dzielnice.

Wiedźmin 3: Dziki Gon[]

Wszystkie wybory i próby niepodległościowe Temerii z poprzednich gier kończą się fiaskiem, ponieważ kraj zostaje podbity przez Nilfgaard podczas trzeciej wojny. Jan Natalis był głównodowodzącym armii Temerskiej przeciw najeźdźcy z Południa. Niestety armia została pobita i rozproszona. Vernon Roche stworzył jednostkę partyzancką po tym jak Radowid odmówił mu pomocy. Dowódca Niebieskich pasów zdał sobie sprawę, że Temeria nie będzie autonomiczna po zwycięstwie Redanii, więc poszedł paktować z Nilfgaardem.

Jeśli Nilfgaard wygra wojnę Temeria zostanie lennikiem cesarstwa.

Jeśli Redania wygra wojnę Temeria stanie się prowincją Redanii.

Ciekawostki[]

  • Pierwsza część gry Wiedźmin dzieje się całkowicie w Temerii (wyjątek to Prolog, który się dzieje w Kaer Morhen, w Kaedwen), zaś w drugiej części w Temerii jesteśmy tylko w prologu (Zamek La Valette) i w akcie I (Flotsam),
  • Temeria przez wieki była w konflikcie z Redanią. W grze można to zmienić, doprowadzając do małżeństwa Addy z Radowidem,
  • Często nazywana przez ludzi i szlachtę Klejnotem Północy,
  • W grze Wiedźmin w Temerii dochodzi do wojny domowej,
  • W drugiej części gry po zamordowaniu Foltesta w Temerii panuje bezkrólewie. Jedynym zastępcą tronu (po kolejnym morderstwie, tym razem syna dawnego króla, Bussy'ego) zostaje Anais La Valette,
  • Jednym z ustawicznych problemów kraju są Wiewiórki. Komanda są regularnie tępione przez wykwalifikowane siły specjalne,
  • W Temerii obecne są bezpłatne trzyletnie infimy nazywane „grifinkami”.

Galeria[]

Wojsko[]

Lokalizacje[]

Herby[]

Mapy[]

Władcy Temerii historyczny herb władców Temerii historyczny herb następców tronu Temerii

poprzedni herb Temerii aktualny herb Temerii

DezmodGeddesGardicGoidemarCedricGriffinBienvenu La LouveMedellFoltest
Królowe i książęta-małżonkowie
VinifridaVulpia z BruggeRiannonAdda z CidarisBerengaria ThyssenClarissa z ToussaintRagbard z EllanderHugo z RiviiSancia z Sodden
Inni członkowie dynastii temerskiej
Maria PulcheriaLeticia CharbonneauAmavetFionaAdda TemerskaAdda BiałaBussy La ValetteAnais La Valette


Przypisy:[]

OrteliusTemeria

Królestwo Temerii na Mapie Orteliusa - granice po Pokoju Cintryjskim