Yennefer

Yennefer

Informacje podstawowe
Imię i nazwisko	Yennefer z Vengerbergu
Przydomek / pseudonim(y)	Yenna, Yen, Janka, Janeczka
Pochodzenie	Vengerberg, Aedirn
Tytuł(y)	Czarodziejka, członkini Rady oraz Loży, doradczyni Demawenda
Płeć	Kobieta
Rasa	Kwarteronka
Informacje rodzinne
Kolor włosów	Czarne
Kolor oczu	Fiołkowe
Informacje rodzinne
Partner(ka)	W opowiadaniu Coś się kończy, coś się zaczyna żona Geralta
Dzieci	przybrana matka Ciri
Wystąpienia
Książki: Ostatnie życzenie Miecz przeznaczenia Krew elfów Czas pogardy Wieża Jaskółki Pani Jeziora Sezon burz Coś się kończy, coś się zaczyna Komiksy: Granica możliwości (komiks) Ostatnie życzenie (komiks) Gry komputerowe: Wiedźmin (mentioned only) Wiedźmin 2: Zabójcy Królów (flashbacks only) Wiedźmin 3: Dziki Gon The Witcher Battle Arena Gwint: Wiedźmińska Gra Karciana Pozostałe źródła: Wiedźmin (film) Wiedźmin (serial)

Yennefer z Vengerbergu - Czarodziejka, Ukochana wiedzmina Geralta i przyszywana matka Ciri. Jest w 1/4 elfką (kwarteronką). Urodzona w Belleteyn 1173 roku. Chociaż miała 94 lata w czasie rozgrywania się wydarzeń opisanych w Wieży Jaskółki, utrzymywała młody wygląd i urodę przy pomocy magii. Na szyi nosiła obsydianową gwiazdę (jej osobisty amulet).

Jej mistrzynią była Tissaia de Vries. Po upadku Rady, członkini Loży.

W przeszłości była garbuską, jej wygląd został jednak magicznie poprawiony przez Tissaię de Vries, po tym, jak Yenna podcięła sobie żyły.

Geralt domyślił się, jak kiedyś wyglądała, dzięki swojemu wyostrzonemu wzrokowi. Zauważył, że jedno ramię znajduje się wyżej od drugiego, dostrzegł również nieco zbyt wąskie usta oraz za długi nos. Nie umniejszało to jednak prezencji czarodziejki. Trójkątną twarz Yennefer okalały kruczoczarne loki ułożone w artystycznym nieładzie, tylko pozornie niewymagające specjalnej pracy nad fryzurą. Wyróżniało ją także złe, ciemnofioletowe spojrzenie, rzadziej przybierające rozmarzony wyraz.

Pomimo swojego wieku (94 lata), zachowała młody wygląd dzięki magii – miała zgrabną sylwetkę i dziewczęce piersi. Poruszała się z niewymuszoną gracją. Na specjalne okazje stosowała glamarye. Chociaż promieniowała elegancją i była na swój sposób atrakcyjna, nie mogła uchodzić za klasycznie urodziwą. Czarodziejka nosiła ubrania jedynie w kolorach czarnym i białym, podkreślając tym samym bladą cerę i przenikliwe oczy. Używała pachnidła o woni bzu i agrestu.

W bitwie na Wzgórzu Sodden została oślepiona przez Fringillę Vigo. Wzrok został jej magicznie przywrócony. Po bitwie została najmłodszą członkinią Rady Czarodziejów. W Czasie pogardy, podczas zjazdu na Thanned została niesłusznie oskarżona o zdradę stanu. Od uwięzienia uwolniła ją Francesca Findabair, która planowała umieścić ją w tajnej Loży.

Jak większość czarodziejek, była bezpłodna, bardzo nad tym ubolewała (potajemnie i bezskutecznie poszukiwała sposobu, by przywrócić płodność). Swoją matczyną miłość przelała na Ciri – dziecko przeznaczone Geraltowi przez prawo niespodzianki. Ciri w wielu swoich proroczych wizjach widziała Yennefer pobitą i zakutą w kajdany, co również się stało kiedy została wciągnięta w ten sam wir co Duny i Pevetta przez Vilgefortza, który próbował czytać jej w myślach uszkadzając ją i zmuszając do wyjawienia miejsca ukrycia Ciri.

Yennefer w grze Wiedźmin 2 i Wiedzmin 3

Wiedźmin 2

Geralt podjął wraz z innymi wiedźminami (Letho, Eganem, itd.) walkę z Dzikim Gonem. Geralt w zamian za wolność Yennefer oddał duszę Królowi Dzikiego Gonu. Yennefer podobnie jak Geralt miała amnezję. Przez pewien czas podróżowała z Letho i jego towarzyszami po prowincjach Nilfgaardu. Została pojmana wraz z wiedźminami przez Nilfgaardzkie tajne służby. Najpewniej pod wpływem uroku wydała plany Loży oraz jej członkinie Emhyrowi. W grze Wiedźmin 2 dowiadujemy się (od Sheali de Tancarville, jeśli ją uratujemy lub więcej od Letho) że Yennefer jest w stolicy Nilfgaardu.

W Wiedźminie 2 Yennefer możemy jedynie ujrzeć w wspomnieniach, które przewijają się przez praktycznie całą przygodę. Podczas rozmowy z Letho dowiadujemy się, że w przeszłości Geralt po wyruszeniu za Yennefer na swojej drodze spotykał Letho i uratował mu życie za co ten z wdzięczności pomaga mu odnaleźć Dziki Gon.

Wiedzmin 3 Dziki Gon

Wiedźmin spotkał kruczowłosą czarodziejkę po raz pierwszy dobrych dwadzieścia lat temu. Ich znajomość zapoczątkowała wspólna przygoda z dżinem, a uczucie – wypowiedziane wówczas przez Geralta życzenie, dzięki któremu splotły się ich losy.

Ich związek był jednak burzliwy – obfitował w liczne wzloty, upadki, kryzysy i rozstania. Miłość Geralta i Yennefer była bezsprzecznym potwierdzeniem tezy, że „przeciwieństwa się przyciągają”.

Kilka lat temu, po wielu perypetiach, Geralt z Yennefer zeszli się ze sobą na powrót. Spokój ten zakłócił jednak atak Dzikiego Gonu, a Yennefer została porwana. Wiedźmin bezzwłocznie ruszył jej na ratunek, ale w trakcie poszukiwań stracił pamięć. Kiedy w końcu ją odzyskał, natychmiast na nowo podjął wysiłki, by odnaleźć ukochaną czarodziejkę.

Okoliczności pierwszego spotkania z Yennefer były zdecydowanie zaskakujące. Czarodziejka nie tylko wydawała się być cała i zdrowa, lecz korzystała także z pomocy niecodziennego sojusznika – Cesarstwa Nilfgaardu.

W czasie poszukiwań prowadzonych z Yennefer na Skellige, Geralt stąpał po kruchym lodzie. Czarodziejka niejednokrotnie okazywała mu swe niezadowolenie, nie szczędząc kąśliwych uwag, zupełnie jak za najlepszych lat. W końcu jednak cierpliwość wiedźmina została nagrodzona, a wspólna wyprawa po maskę Uroborosa zbliżyła dawnych kochanków.

Przepaść, jaka powstała w czasie ich rozłąki, wydawała się zmniejszać.

By uzyskać potrzebne informacje, Yennefer nie zawahała się sięgnąć po nekromantyczną magię, niszcząc jednocześnie święty ogród bogini Freyi. Jeśli dumna czarodziejka odczuwała z tego powodu jakieś wyrzuty sumienia, jak zwykle nie dawała po sobie tego poznać.

Pomysł polowania na kolejnego dżina od początku nie wzbudzał entuzjazmu Geralta, jednak Yennefer miała istotnie ważny powód. Gdyby udało jej się zmusić geniusza do cofnięcia życzenia, które połączyło ją z wiedźminem, wiedziałaby w końcu, czy uczucie, które ich łączy jest naprawdę prawdziwą miłością.

Prawda jej nie rozczarowała. Gdy dżin rozproszył dawne zaklęcie, okazało się, że uczucia między czarodziejką i wiedźminem są tak samo gorące, jak wcześniej. Ach, cóż to za strata dla tych wszystkich pięknych dziewcząt, które miały ochotę zagiąć parol dla Geralta...

Choć trudny charakter czarodziejki dawał się w Kaer Morhen wszystkim we znaki, to właśnie dzięki uporowi Yennefer udało się odczarować Umę i zdjąć tym samym klątwę z Avallac'ha.

Yennefer zawsze była zdania, że cel uświęca środki. Kiedy stało się jasne, że do uratowania Ciri potrzebne będzie wsparcie Filippy Eilhart i innych czarodziejek zrzeszonych niegdyś w niesławnej Loży, Yennefer zapomniała o dawnych niesnaskach i nakłoniła Emhyra, by udzielił im amnestii.

Przez ponad pół roku od zakończenia historii przedstawionej w Wiedźmin 2: Zabójcy Królów śladem Yennefer podążają Geralt i Vesemir, którzy wyruszyli za czarodziejką na Południe. W maju 1275 roku Yennefer wraz z towarzyszącymi jej nilfgaardzkimi żołnierzami odnajduje wiedźminów we wsi Biały Sad. Stamtąd zabiera Geralta do Wyzimy, gdzie na obojgu czeka już cesarz Nilfgaardu - Emhyr var Emreis. Po prywatnej audiencji wiedźmina u cesarza czarodziejka wyjawia mu, co działo się z nią od ich ostatniego spotkania. Opowiada, że od kilku miesięcy współpracuje z Nilffgaardczykami, by znaleźć Cirillę, która niespodziewanie zjawiła się w ich świecie. Wprowadza Geralta w szczegóły poszukiwań, po czym znika w portalu, by zbadać sprawę magicznego kataklizmu, który miał miejsce na Skellige.

Wiedźmin po przybyciu na Wyspy spotyka dawną miłość podczas uroczystego pogrzebu króla Brana w porcie Kaer Trolde. Informuje ją o postępach poszukiwań, a następnie udaje się z nią na przyjęcie do siedziby jarla Cracha an Craite. Czarodziejka po zapoznaniu partnera z gośćmi zabiera go skrycie do pracowni Myszowora, by „pożyczyć” od niego Maskę Uroborosa. Potem zależnie od wyboru gracza Geralt może teleportować się wraz z Yen do jej sypialni i spędzić tam z nią kilka miłych chwil na wypchanym jednorożcu lub od razu trafić w sam środek przyjęcia.

Po zakończeniu uroczystości Yennefer informuje wiedźmina, żeby stawił się w lesie, gdzie doszło do magicznego kataklizmu. Gdy Biały Wilk dociera na miejsce jest świadkiem kłótni Yennefer z Myszoworem, który oskarża ją o kradzież maski. Pod wpływem Geralta i dla dobra Ciri druid godzi się z czarodziejką, a następnie cała trójka rusza do lasu, by zbadać źródło katastrofy. Dzięki Masce Uroborosa opiekunowie Ciri dowiadują się, że w lesie doszło do potyczki między Ciri i jej tajemniczym elfim towarzyszem a wojownikami Dzikiego Gonu. Tragedia, która dotknęła las, była spowodowana potężnym zaklęciem elfiego maga, który chciał unicestwić wrogów i uratować Jaskółkę. Wiedźmin i czarodziejka, mając punkt zaczepienia udają się na wyspę Hindarsfjall do tamtejszej wioski Lofoten, gdzie niedawno pojawił się Dziki Gon, mordując prawie wszystkich mieszkańców. Bohaterowie dowiadują się, że na krótko przed atakiem zjawiła się tam szarowłosa dziewczyna, o której więcej może wiedzieć Skjall - miejscowy, który wyłowił Ciri z morza. Ten jednak udał się zabić wilkołaka do ogrodu Freyji, by zmazać hańbę ucieczki z wioski podczas ataku. Yennefer udaje się tam wraz z Geraltem. Wiedźmin zabija potwora, po czym odnajduje ciało chłopaka. Yennefer mimo zastrzeżeń partnera dokonuje na nieboszczyku obrzędu nekromancji. Od trupa bohaterowie dowiadują się, że kluczem do odnalezienia Ciri jest Uma - tajemniczy, przeklęty człowiek, w którego posiadaniu był Krwawy Baron. Praktyki nekromantyczne przyczyniły się do wyjałowienia ogrodu Freyji, co spowodowało gniew kapłanek. Geralt z Yenną szybko opuszczają miejsce kultu bogini, przed tym jednak czarodziejka prosi Białego Wilka o pomoc w załatwieniu czegoś ważnego na Skellige. Zapoczątkuje to zadanie „Ostatnie Życzenie”, które będzie polegało na złapaniu przez bohaterów dżina i sprawieniu by ten unieważnił życzenie Geralta dotyczące Yennefer z opowiadania Ostatnie życznie. Zadanie miało znaczący wpływ na relacje pomiędzy wiedźminem a jego czarnowłosą znajomą. Po zakończeniu zadania bądź zignorowaniu go Yennefer udaje się do Emhyra var Emreis złożyć raport z poszukiwań, a następnie teleportuje się do Kaer Morhen.

Gdy wiedźmin wraz z Umą przybywa do Wiedźmińskiego Siedliszcza, Yennefer stara się komenderować pracami nad odczynieniem uroku ciążącego na „Najbrzydszym Człowieku”. Po odpowiednich przygotowaniach wraz z wiedźminami przeprowadza na nim Próbę Traw. Próba o mało co nie zabija stworzenia, na szczęście klątwa zostaje zdjęta, a Uma odzyskuje swoją dawną postać - Avallac'ha. Od Wiedzącego bohaterowie dowiadują się o miejscu pobytu Ciri. Geralt natychmiast wyrusza na pomoc podopiecznej, a Yennefer wraz z Vesemirem, Eskelemi Lambertem zabierają się do przygotowywania warowni na atak Dzikiego Gonu.

Po przybyciu Ciri i Geralta do Kaer Morhen czarodziejka czule wita przybraną córkę, a następnie bierze udział w naradzie dotyczącej defensywy twierdzy. Podczas bitwy o Kaer Morhen, Yennefer roztacza wokół zamku magiczną barierę, dzięki której wojownicy Gonu nie mogą teleportować się wprost do środka warowni. Tak duży wysiłek kosztuje jednak czarodziejkę mnóstwo energii, wycieńczona Yen w końcu pada, a Dziki Gon już bez żadnych przeszkód może używać swojej mocy wewnątrz zamku.

Po opuszczeniu Kaer Morhen Yennefer i Triss próbują odnaleźć w Novigradzie dawne członkinie Loży - Filippę Eilhart i Margaritę Laux-Antille oraz uzyskać ich pomoc w pokonaniu Eredina. Wkrótce Geralt, Ciri, Avallac'h i czarodziejki wypływają na Skellige, by odnaleźć Słoneczny Kamień, uwolnić Fringillę Vigo i wypowiedzieć wojnę Dzikiego Gonowi.

Po zakończeniu przygotowań bliscy Ciri wypływają na Undvik, gdzie czeka już na nich Emhyr var Emreis z nilfgaardzkim garnizonem. Na miejscu Ciri i Avallac'h przyzywają z pomocą Kamienia Słonecznego Naglfar, czarodziejki zaś roztaczają nad wyspą magiczną tarczę, która ma uniemożliwić Gonowi ucieczkę. Dziki Gon wraz z Eredinem przybywa wkrótce na swoim upiornym okręcie do zatoki. Starcie z Czerwonymi Jeźdźcami szybko przeradza się w walną bitwę, do której dołączają również pewni nastąpienia Ragh nar Roogu Wyspiarze. W końcu król Gonu pada od miecza Geralta, wiedźmin jednak zostaje okrążony przez ogary Gonu. Od śmierci ratuje go Yennefer. Po teleportacji na brzeg wyspy czarodziejka zauważa, że Avallac;h za pomocą Ciri otworzył w Tor Gvalch'ca Wrota między światami, co może doprowadzić do drugiej Koniunkcji. Yennefer i Geralt przedzierając się przez istne piekło, docierają jednak w końcu pod mury wieży, dostęp do Ciri blokuje jednak magiczna tarcza. Yennefer ostatnimi siłami robi w niej wyrwę, przez którą Geralt może przedostać się na drugą stronę.

Yennefer po zakończeniu fabuły może osiąść z Geraltem w odległym od wielkiego świata miejscu, gdzie będą wiedli spokojne i beztroskie życie .

Dane z książek Sapkowskiego

Mnóstwo czarnych loków, blada trójkątna twarz, fiołkowe oczy, lekko skrzywione wargi, ładne ramiona, - zgrabna szyja, na szyi czarna aksamitka z gwiaździstym, skrzącym się od brylantów klejnotem.
— Ostatnie życzenie, str. 232

Wiedźmin podszedł, przyglądając się w milczeniu. Widział jej lewe ramię, odrobinę wyższe od prawego. Nos, odrobinę za długi. Usta, nieco zbyt wąskie. Podbródek, troszkę zbyt cofnięty. Brwi, za mało regularne. Oczy...
Widział zbyt wiele szczegółów. Zupełnie niepotrzebnie.
(...)
Nadal patrzył. Miała figurę dwudziestolatki, choć jej prawdziwego wieku wolał nie zgadywać. Poruszała się z naturalną, niewymuszoną gracją. Nie, nie sposób było zgadnąć, jaka była dawniej, co w niej poprawiono.
— Ostatnie życzenie, str. 242

Na Geralcie kolekcja ta nie zrobiła wrażenia - mieszkał przez pół roku u Yennefer w Vengerbergu, a Yennefer miała jeszcze ciekawszy zbiór, zawierający nawet niesłychanych rozmiarów fallus, podobno górskiego trolla. Posiadała tez wielce udatnie wypchanego jednorożca, na którego grzbiecie lubiła się kochać. Geralt był zdania, ze, jeżeli istniało miejsce gorzej nadające się do uprawiania miłości, to był nim chyba tylko grzbiet żywego jednorożca. W przeciwieństwie do niego, który łózko uważał za luksus i cenił sobie wszystkie możliwe zastosowania tego wspaniałego mebla, Yennefer potrafiła być szalenie ekstrawagancka. Geralt przypomniał sobie mile momenty spędzone z czarodziejka na pochyłym dachu, w pełnej próchna dziupli, na balkonie, i to cudzym, na balustradzie mostu, na chybotliwym czółnie na rwącej rzece i w czasie lewitacji trzydzieści sążni nad ziemią. Ale jednorożec był najgorszy. Któregoś szczęśliwego dnia kukła załamała się jednak pod nim, rozpruła i rozleciała, dostarczając licznych powodów do śmiechu.

— Miecz przeznaczenia, str. 95

A on nagle znał prawdę. Wiedział. Wiedział, kim była niegdyś. O czym pamiętała, o czym nie mogła zapomnieć, z czym żyła. Kim była naprawdę, zanim stała się czarodziejką.
Bo patrzyły na niego zimnie, przenikliwe, złe i mądre oczy garbuski.

— Ostatnie życzenie, str.

Spojrzała mu w oczy, lekko kiwnęła głową, jej czarne lśniące loki zafalowały, kaskadą spłynęły z ramienia. Zsunęła pieczonego kurczaka na drewniany talerz i zaczęła go zręcznie rozdzielać. Posługiwała się nożem i widelcem. Jaskier znał do tej pory tylko jedną osobę potrafiącą równie zręcznie jeść kurczaka nożem i widelcem. Teraz wiedział już, gdzie i od kogo Geralt się tego nauczył. Ha, pomyślał, nie dziwota, mieszkał z nią rok w jej domu w Vengerbergu, zanim od niej zwiał, wpoiła mu niejedno dziwactwo.

— Krew elfów, str. 33

- Artaud przesadził - powiedziała spokojnie Tissaia. - Yennefer mieszka w Vengerbergu, więc Demawend niekiedy zwraca się do niej o pomoc, ale nie współpracują stale. Z pewnością nie można twierdzić, że ona wysługuje się Demawendowi.
(...)
Kamień, metal, kryształ, pomyślała Tissaia de Vries. Wszystko, co nosi Yennefer, jest aktywne, niewykrywalne psychowizją. Tą metodą jej nie odnajdziesz, mój drogi. Jeśli Yennefer nie życzy sobie, by wiedziano, gdzie jest, nikt się tego nie dowie.

— Krew elfów, str. 233

Yennefer była bardzo piękna. W porównaniu z delikatną, bladą i raczej pospolitą urodą kapłanek i adeptek, które Ciri oglądała co dnia, czarodziejka jaśniała urodą świadomą, wręcz demonstracyjną, zaakcentowaną, podkreśloną w każdym szczególe. Jej kruczoczarne loki, kaskadą opadające na ramiona, lśniły, odbijały światło jak pawie pióra, wijąc się i falując przy każdym poruszeniu.(...)Nagle przemożnie zapragnęła mieć to, co miała Yennefer - piękną, odsłoniętą głęboko szyję, a na niej śliczną czarną aksamitkę i śliczną skrzącą się gwiazdę. Wyrównane, podkreślone węgielkiem brwi i długie rzęsy. Dumne usta. I te dwie okrągłości, unoszące się przy każdym oddechu, opięte czarną tkaniną i białą koronką...

— Krew elfów, str. 259

- Yennefer dostrzegła górującą nad innymi głowami rudą czuprynę Cracha an Craite, jarla Skellige, jako jeden z ostatnich schodzącego z pokładu "Ringhoma". Jarl wykrzykiwał rozkazy, wydawał polecenia, sprawdzał, troszczył się. Dwie wpatrzone w niego kobiety, jedna jasnowłosa, druga ciemna, płakały. Ze szczęścia. Jarl, pewny wreszcie, że wszystkiego dopilnował i o wszystko zadbał, podszedł do niewiast, zgarnął obie niedźwiedzim uściskiem, obie ucałował. A potem podniósł głowę i zobaczył Yennefer. Jego oczy zapłonęły, ogorzała twarz stwardniała jak kamień rafy, jak mosiężny umb tarczy.

— Wieża Jaskółki, str.

Dane z pozostałych źródeł

W filmie i w serialu w rolę Yennefer wcieliła się Grażyna Wolszczak.

Ciekawostki i inne informacje

Yennefer w przeszłości była kochanką Cracha an Craite,
Mistrzynią Yennefer była czarodziejka Tissaia de Vries,
Najprawdopodobniej Yennefer zabiła swego ojca, który odrzucił ją i jej matkę,
Jej matka nazywała ją „Janką” bądź „Janeczką”,
Jeszcze jako dziecko Yennefer miała garb. Będąc w Aretuzie, targnęła się z tego powodu na swoje życie, podcinając sobie żyły. Od śmierci uratowała ją jej mistrzyni Tissaia de Vries, po czym pozbawiła ją magicznie jej garbu,
Geralt nazywa ją „Yen”. Reszta przyjaciół (również Istredd) mówią do niej „Yenna”,
W książce „Wieża Jaskółki” wyznaje kapłance Sigrdrifie, że ma 94 lata,
Była członkini Loży Czarodziejek, odeszła z niej, by odszukać Ciri,
Przyjaźniła się z Tissaią de Vries, Margaritą Laux-Antille i Triss Merigold,
Andrzej Sapkowski przyznał się w książce „Świat króla Artura”, że protoplastą Yennefer była Vivian,
Yennefer wbrew pozorom lubiła Jaskra i nawet parę razy uratowała mu życie, choć „pewne źródła” twierdziły, że nie cierpi go „jak morowej zarazy”,
Yennefer bardzo lubiła kochać się na wypchanym jednorożcu, którego miała w domu (czego Geralt nie cierpiał),
Yennefer wraz z Geraltem wyruszyła na Wyspę Jabłoni,
W trzecim tomie sagi dowiadujemy się, że bywała w Kaer Morhen, lecz nie znała Coëna i Lamberta,
Yennefer została czarodziejką w wieku 13 lat, dziewictwo straciła w wieku 16 lat.
Jako jedyna znana czarodziejka rzuciła zaklęcie nogą. Wyczyn ten nie został nigdy powtórzony.