| Zerrikania | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
Język urzędowy |
Dialekt Zerrikański | ||||
Ustrój |
monarchia | ||||
Typ państwa |
Matriarch | ||||
Głowa państwa |
Merineaevelth | ||||
Zerrikania (od smoka Zerrikantermenta) - kraina na dalekim południu (lub południowym wschodzie[1][2][3]) Kontynentu[4].
Historia
Według legend, przed wiekami potężny smok Zerrikanterment miał dosyć panoszenia się ludzi i nieludzi na Ziemi. Tych, których uznał za godnych szacunku, postanowił odgrodzić od reszty złego świata. Zionął ogniem i pośrodku tropikalnych lasów uczynił gorącą pustynię z oazą pośrodku. Z lotu ptaka pustynia przypominała smoka, którego sercem była oaza[1].
Mieszkańcy oazy nazwali krainę Zerrikanią na cześć smoka. Przez wieki nikt nie miał wstępu, bo nad krajem krążył Zerrikanterment, strzegąc go przed wrogami. W końcu smok umarł, a wartę przejął jego potomek. Działo się tak również za każdym następnym razem[1].
Zerrikanie nie utrzymywali stosunków dyplomatycznych z żadnym państwem[1][2].
Przez wieki kraj stanowił azyl dla smoków, które tam czczono. Niektóre mieszkały tam na stałe, a inne regularnie odwiedzały krainę. Z czasem coraz mniej gadów przylatywało do doliny. Po jedenastu latach od odlotu ostatniego smoka, kapłanki z grodu północnego przybyły do siedziby władczyni Merineaevelth z propozycją zorganizowania grupy, która będzie podróżować po północy. Merin zgodziła się, ale pod warunkiem, że z kapłankami będą podróżować wojowniczki Faithel. Wyruszyło więc sześć kapłanek i sześć wojowniczek. Po czterech latach wróciły cztery członkinie grupy – trzy Faithel i jedna kapłanka, Saulrenith. Wyprawa nie powiodła się, Saultrenith została ciężko ranna. Merineaevelth wpadła w szał, rozkazała gromadzić wojska, ale powstrzymały ją jej siostry. Przywódczyni usłuchała ich. Rok później w Zerrikanii zaszły wielkie zmiany. Powstała Szkoła Faithel, która szkoliła kobiety do obrony smoków[1].
Geografia
W Zerrikanii występują stepy[5], żyją tam tygrysy[6] oraz antylopy[5]. Oznacza to, że gleby stanowią czarnoziemy. Krajobraz tworzą pozbawione drzew równiny z wysokimi trawami.
Stepy nie stanowią jedynej formacji w Zerrikanii. Obszary państwa zajmują również pustynie[1], na których grasują bazyliszki[6].
Zerrikania leży na dalekim Południu[4] (lub na południowym wschodzie[1][2]). Jest odgrodzona od reszty Kontynentu pasmami gór i wielką puszczą, która nagle ustępuje miejsca gorącej pustyni. Pustynne piaski stopniowo przechodzą w popękaną skorupę, a teren wyraźnie się wznosi. Na środku krainy jest obszar, w którym w tej skorupie otwiera się wielka szczelina, będącą długą na pięć dni marszu doliną. Wygląda tak, jakby część lądu zapadła się pionowo 3 kilometry w dół. Ze skalistych ścian wypływają strumienie słodkiej wody. Ludzie często tworzą chaty z kamieni i gliny oraz korzystają z dziupli w baobabach. Największy gród leży w środku oazy, stanowi swojego rodzaju stolicę i siedzibę przywódczyni zerrikańskiego ludu[1].
Krajobraz oazy jest uznawany za niemal bajkowy. Tworzą go egzotyczne drzewa z wielkimi, soczystymi owocami, pnące krzewy – wonne i obsypane kwieciem, szemrzące strumienie. Rosną tam rośliny, które dawno wyginęły na Północy lub rosły tylko w Brokilonie. Kraina została hojnie obdarzona przez naturę, ale działało to również w drugą stronę – wiele roślin jest trujących, a po lasach i mrocznych zagajnikach grasują rozmaite monstra[1]. Nie tylko one stanowią zagrożenie – o wielkich pająkach plamistych, łowiących w sieci elefanty, lub o budzących grozę muchach tse-tse, składających jajeczka w ciele ludzkim, słyszano daleko na Północy. Marco Knopf opisał je w swoim dziele pt. Zerrikańskie owady i inne plugastwa[2].
Region obfituje w złoża metali i inne surowce, co czyni ją samowystarczalną i w pełni niezależną[1].
Kraina
Zerrikania leży na południowym-wschodzie wiedźmińskiego świata, odgrodzona od Kontynentu pasmami gór i wielką puszczą, która nagle ustępuje miejsca gorącej pustyni, widocznej już ze szczytów gór. Stopniowo pustynne piaski przechodzą w popękaną skorupę, a teren wyraźnie się wznosi.
Niemal pośrodku krainy jest obszar, gdzie w tejże skorupie otwiera się gigantyczna szczelina. Jest wielka – by ją całą przemierzyć, potrzeba pięciu dni. Dolina wygląda tak, jakby część lądu zapadła się pionowo trzy kilometry w dół. Ze skalistych ścian urwiska wypływają strumienie słodkiej wody, często tworząc wodospady.
Mieszkańcy krainy często drążą w ścianach doliny długie korytarze, łączące się w całe podziemne miasta. Osiedla zakłada się też w głębi puszczy, jako mieszkania wykorzystując dziuple baobabów lub budując chaty z kamieni i gliny. Największy gród leży w centrum oazy – tam znajduje się siedziba przywódczyni zerrikańskiego ludu.
Krajobraz oazy jest niemalże bajkowej urody. Egzotyczne drzewa z wielkimi, soczystymi owocami, pnące krzewy – wonne i obsypane kwieciem, szemrzące strumienie. Można tu znaleźć nawet rośliny, które dawno wyginęły na barbarzyńskim kontynencie, albo rosną już tylko w Brokilonie. Tak, jakby natura wyjątkowo upodobała sobie zerrikańskie tereny i nie szczędziła im żadnych dóbr. Podobnie ma się rzecz ze zwierzętami. Niestety, nic nie jest doskonałe. Wiele roślin jest trujących, a po lasach i mrocznych zagajnikach czają się rozmaite monstra.
Zerrikania obfituje w złoża metali oraz wszelkie inne surowce, co czyni ją samowystarczalną i w pełni niezależną.
Mieszkańcy
W Zerrikanii prym wiodą kobiety. Mężczyźni uprawiają ziemię, wydobywają surowce w kopalniach, zajmują się sadami i ogrodami, wychowują potomstwo. Nie czynią tego z przymusu, nie są zniewoleni; taki porządek wydaje im się dobry i oczywisty. Nie zdarzyło się jeszcze, by jakiś mężczyzna zajmował się magią, walką, polowaniem albo rządzeniem. Tak było od dawien dawna i chyba tak już pozostanie.
Kobiety biorą czynny udział w życiu krainy. Są władczyniami, kapłankami, nauczycielkami. Wszyscy Zerrikanie są zasadniczo równi wobec praw, wszystkie grody również.
Na czele ludu stoi Przywódczyni – mądra, rozważna i sprawiedliwa kobieta. Przywódczynią zostaje zwykle kolejna kobieta z określonego rodu, na zasadzie dziedzictwa, jednak ewentualna następczyni może odmówić przyjęcia tej godności. Wtedy odbywa się wiec zwany Posiedzeniem Ludu, na którym każda kobieta może zgłosić swoją kandydaturę i każdy ma prawo oddać jeden głos. Kandydatury trzech osób, które uzyskały największe poparcie, poddaje się pod ponowne głosowanie. Ta, która wygra, nabywa prawo rządzenia Zerrikanią oraz przekazywania urzędu swoim potomkom.
Małych mieszkańców Zerrikanii (do czwartego roku życia) traktuje się jednakowo. Potem jednak dziewczynkom przydziela się odpowiednie funkcje, zazwyczaj towarzyszą matkom w ich zajęciach. Chłopców powierza się opiece ojców. Około dziesiątego roku życia dzieci przechodzą Chrzest Wiary Smoka Zerrikantermenta. Od tej pory z biernych obserwatorów stają się aktywnymi społecznie Zerrikańczykami. Wybierają sobie dziedzinę życia, którą chciałyby się zająć, i pobierają odpowiednie nauki. Co roku, przez pięć kolejnych lat, mogą zmienić dziedzinę na inną, jednak po tym terminie – w wieku lat piętnastu – muszą zdecydować ostatecznie, co chcą w życiu robić. W zależności od obranego kierunku, doskonalą swoje umiejętności i wiedzę.
W Zerrikanii używa się bardzo zniekształconego dialektu Starszej Mowy. Wspólny znają tylko kapłanki oraz Faithel.
Religia
W Zerrikanii wyznaje się kult smoków i one są uważane za jedyne istniejące bóstwa. Fundamentem tej religii stał się mit, a raczej legenda o smoku Zerrikantermencie i stworzeniu przez niego Zerrikanii. Uważa się, że przed smokami nie istniał żaden inny bóg, że one są twórcami oraz władcami świata. Pieczę nad kultem sprawują kapłanki. One zgłębiają wszelką wiedzę religijną, są biegłe w piśmie oraz wykorzystują dobrodziejstwa boże – to znaczy: posługują się magią zaczerpniętą od smoków.
Zerrikańczycy
Mieszkańcy
- Tea[7]
- Vea (Alveaenerle)[7]
- Myrgot[8]
- Saulrenith[1]
- Merineaevelth[1]
- Alreaenerle[1]
Osoby, które tam były
- Ogrodnik[2]
- Słodka Trzpiotka[2]
- prawdopodobnie Marco Knopf[2]
- Dearhenna[9]
- Azar Javed[2]
- Bart[10]
Osoby, które tam zamieszkały
- Saskia
- IOrweth
Kultura
W Zerrikanii prym wiodą kobiety. Są władczyniami, kapłankami, nauczycielkami. Wszyscy Zerrikanie są zasadniczo równi wobec praw, wszystkie grody również. Mężczyźni, zwani Worenkennami, uprawiają ziemię, wydobywają surowce w kopalniach, zajmują się sadami i ogrodami oraz wychowują potomstwo. Nie są do tego zmuszani – taki porządek uznają za dobry. Mężczyźni nie zajmowali się magią, walką, polowaniem lub rządzeniem[1]. Zerrikania była znana ze specjalizujących się w pirotechnice alchemików i wojowniczych kobiet[2].
Na czele ludu stoi Przywódczyni – mądra, rozważna i sprawiedliwa kobieta. Zwykle jest to kolejna z określonego rodu, na zasadzie dziedziczności, jednak kobieta może odmówić przyjęcia tej godności. Odbywa się wówczas Posiedzenie Ludu – wiec, na którym wybiera się władczynię[1].
Dzieci do czwartego roku życia traktuje się jednakowo. Później jednak dziewczynkom przydziela się odpowiednie funkcje. Zazwyczaj towarzyszą matkom w ich zajęciach. Chłopców powierza się opiece ojców. Około dziesiątego roku życia dzieci przechodzą Chrzest Wiary Smoka Zerrikantermenta. Do piętnastego roku życia mogą wybrać dziedzinę, której się poświęcą. Chłopcy w tym okresie to laireani, a dziewczęta cule[1].
Nie wiadomo, czy mieszkańcy Zerrikanii zdają sobie sprawę z istnienia innych ludów i państw. Przez wieki kraj stanowił azyl dla smoków, które czczono tam jako bogów. Powszechny był kult smoków, który próbowano przedstawiać na Północy[1].
Gospodarka
Ze względu na występowanie żyznych gleb czarnoziemów Zerrikańczycy najprawdopodobniej przede wszystkim zajmują się rolnictwem[5]. Poza tym, dzięki bogactwu złóż metali i innych surowców, zajmują się również metalurgią[1] – wytwarzają miecze (saberre, d'yaebl[2]), oraz łuki zwane zefharami, wzmacnianymi szlifowanym rogiem antylopy[5].
Zerrikania znana jest również z wysokiej jakości wyrobów alchemicznych, jak np. petardy czy proszki alchemiczne[2].
Siły zbrojne
Szkoła Faithel szkoli jedne z najbardziej bitnych wojowniczek świata. Najlepsze z nich poświęcają życie smokom, ale reszta zostawaje w Zerrikanii[1]. Ponadto zerrikańskie łuczniczki ze stepowych klanów są uważane za najdoskonalsze[5]. Granic bronią specjalnie szkolone strażniczki[1].
Galeria
Heraldyka
Przypisy
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 Wiedźmin: Gra Wyobraźni
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Gra Wiedźmin
- ↑ Mapa CD Project RED
- ↑ 4,0 4,1 Alfabet Sapkowskiego
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Chrzest ognia
- ↑ 6,0 6,1 Czas pogardy
- ↑ 7,0 7,1 Granica możliwości
- ↑ Komiks Granica możliwości
- ↑ Wiedźmin 2: Zabójcy Królów
- ↑ Wiedźmin 3: Dziki Gon
Dane z książek Sapkowskiego
- Waszmościom też na wschód droga? Za Elskerdeg ? Do Zerrikanii ? A może dalej do Haklandu?
— Pani Jeziora, str. 397
Przed nami przełęcz Elskerdeg – dokończył pewniejszym już głosem – a za przełęczą Zerrikania i Hakland.
— Pani Jeziora, str. 446